سرود پاییز...

مدتیست که از خواب آشفته خبری نیست آرام در میان آغوش سپید خواب میخزم قبل از آن می اندیشم به یک روز سپری شده ی دیگر از عمری به ژرفای 19 سال شادی و غم  که اولی دیر می آمد و زود میرفت و دومی برعکس و هنوز حکایت ما همین است تنها تنوعی که حس میکنم آرامشی عجیب است  

که وجودم را در بر میگیرد  دل تنگ دوستانم هستم و با یادشان زنده  میدانم اگر این روزگار اجازه بدهد آنها نیز یادی از من در ذهنشان جرقه میزند همین که هر لحظه ام با یادشان لبخندی آرام بر لبانم نقش می بندد برای تمام وجودم تا آخر هر روز کافیست

در کنارشان شادی قلبم را جشن گرفته ام و نوازش نگاهشان و آغوش لبخندشان را تجربه کرده ام  و دل کوچکم برای همین لحظه های شیرین با هم بودن پر میکشد

زمان بی توجه به پیش می تازد گستاخی اش قابل تحسین است و شاید بجز این کاری بلد نیست کاش زمان نیز گاهی  به پشت سرش نیم نگاهی می انداخت ... 

از آن سوی افق میتوان به انتها رسیدن تابستان را تماشا کرد تابستانی  که نتوانست جور خستگی هایم را بکشد  حال به نظاره ی تمام شدنش و به انتظار میلاد پاییز طلایی رنگ نشسته ام 

متولد پاییز همیشه عاشق به زر نشستن درختان سبز جامه ی  بهاریست  و عاشق دست افشانی برگ های پاییزی زیر قدم هایش  

من متولد پاییزم

انتهای پاییز

آذر ... 

نورافشانی مهتاب وسکوتی که به دست باد میشکند سرمایی که تا مغز استخوان انسان نفوذ میکند

میتوان با گرمای یک لبخند واقعی  تمام وجود را به آتش کشید پاییز بی ریا زیر قدومت فرش زربفت می گستراند  

سرود پاییز از فاصله ای به وسعت 8 روز به گوش می رسد

.سحر.