خدایا کفر نمی‌گویم،
پریشانم،
چه می‌خواهی تو از جانم؟!
مرا بی آنکه خود خواهم اسیر زندگی کردی.
خداوندا!
اگر روزی ز عرش خود به زیر آیی
لباس فقر پوشی
غرورت را برای تکه نانی
به زیر پای نامردان بیاندازی
و شب آهسته و خسته
تهی دست و زبان بسته
به سوی خانه باز آیی
زمین و آسمان را کفر می‌گویی
نمی‌گویی؟!
خداوندا!
اگر در روز گرما خیز تابستان
تنت بر سایه‌ی دیوار بگشایی
لبت بر کاسه‌ی مسی قیر اندود بگذاری
و قدری آن طرف‌تر
عمارت‌های مرمرین بینی
و اعصابت برای سکه‌ای این‌سو و آن‌سو در روان باشد
زمین و آسمان را کفر می‌گویی
نمی‌گویی؟!
خداوندا!
اگر روزی بشر گردی
ز حال بندگانت با خبر گردی
پشیمان می‌شوی از قصه خلقت، از این بودن، از این بدعت.
خداوندا تو می‌دانی که انسان بودن و ماندن
در این دنیا چه دشوار است،
چه رنجی می‌کشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است
دکتر علی شریعتی
سلام سحر جونم! خوبی؟
عزیزم اون ادرس باز نمیشه.همش صفحه خالی میشه:(
چیکارش کنم؟!
میخوای تو یک نظر برام بنویس! جای اینکه تو آدرس وب بزنی.باشه؟
من آپم.زوووود بیا
الان میام باشه آدرس رو هم میدم همونجا بهت
من اوووووووووووووووووووووووول شدم! دیدی؟:)
آره عزیزم
سلام دوسته من آپ جالبی بود خیلی باحال بود.
مرسی دوستان
سحر جان با نوشتن این شعر دست رو دلم گذاشتی....حمیرا از این شعر در یکی از آهنگ هایش به نام بهار استفاده کرده من روز ها و شب های بسیاری با قطعه گریستم....هرگز این را فراموش نخواهم کرد...ازت ممنونم که این شعر زیبای دکتر شریعتی رو گذاشتی