تقدیم به یک استاد ...

درود  

مدت زیادیه که ننوشتیم نه من نه آیلین عزیزم اما الان اومدم بگم من سر قولم هستم و نوشتن وبلاگ رو هرگز متوقف نمیکنم  

این نوشته رو تقدیم میکنم به تنها انسانی که شایسته ی ستایشه کسی که خیلی چیزا رو به من یاد داد. 

همیشه به این فکر کردم که یک انسان تا چه حد میتواند بزرگ باشد ؟ تا چه حد میتواند با ارزش باشد ؟هیچ روزی حتی به این فکر نکرده بودم که ممکن است روزی انسانی سر راهم قرار بگیرد که چنین روح بزرگی داشته باشد دوسالی میشود که من استاد را پیدا کرده ام  

استاد 

تنها لقبی که برای تعریف ارزش والای این انسان شایسته دانستم گرچه لایق بیش از اینهاست . 

این دوسالی که دورادور با استاد در ارتباط بودم روز به روز دلم برای دیدنش بیشتر پر میکشید تا اینکه یک روز جمعه مردادی که گذشت بالاخره موفق به دیدارش شدم و یکی از چیز هایی که نظرم را در اولین نگاه جلب کرد چشمانی زلال و براق بود که در صورتش می درخشید و این یک علامت سوال بزرگ بود که در ذهنم شکفت به خاطر ندارم چنین چشمانی را قبلآ دیده باشم چشمانی که تا عمق وجودش را درون خود منعکس کرده بودند با دیدن چشمال زلال استاد چیزهای زیادی از ذهنم گذشت چیزهایی که چشمانم میدید و ذهنم در وجودم فریادشان میزد این انسان با هر کس که دیده بودم متفاوت بود دستانش را گرفتم بلکه احساسش را لمس کنم و فقط نگاهش میکردم دلم میخواست بیشتر بدانم بیشتر احساس کنم من تنها نگاهش میکردم امید وارم آزرده اش نکرده باشم . تا جایی که به خاطر دارم چیزهایی درون چشمهایش دیدم که فکرش را هم نمی کردم . چشمها هرگز دروغ نمی گویند واز نگاه جستجو گر من هیچ چیزی پنهان نمی ماند همیشه به این فکر میکنم که آیا تمام کسانی که استاد را از نزدیک دیده اند چشمان استاد را با دقت نگاه کرده اند یا نه؟ و تنها یک جواب برایم اینجا وجود دارد، نه ! چون اگر آن چیزهایی که از استاد درون چشمانش موج میزد را دیده بودند مثل من در افکار عجیبی غوطه ور میشدند به همین سبب من یکی دو روز پیش به استاد گفتم کمتر کسی پی به ارزش وجودت خواهد برد .یکی دیگر از چیزهایی که درونش آرامش عجیبی به من داد لبخندش بود . لبخندی گرم که میتوان گفت از عمق وجودش بر لبانش نقش می بندد . صمیمیت و بی ریایی وجودش را از گرمای دستانش هم میشد احساس کرد . 

قبل از اینکه استاد را ملاقات کنم همیشه با ایشان در تماس بودم و صدایش را دوست داشتم چرا که صدای استاد با وجودم همیشه آشنا بود دوست داشتنی ترین صدایی که تا به امروز شنیده ام صدای استاد است امیدوارم روزی تک تک کسانی که استاد را می شناسند به ارزش وجودش پی ببرند اخلاق و رفتار استاد مثلال زدنیست تنها چیزی که الان به ذهنم میرسد این است که هر آنچه من و خیلی های دیگر را از ناراحتی به مرز خود کشی میرساند ممکن است استاد را کمی برنجاند و همیشه برایم جالب بوده که استاد چقدر میتواند تحمل داشته باشد ! خیلی چیز ها وجود دارد که  باید گفت اما واقعآ نمیدانم چگونه و با چه لحنی راجع به استاد بنویسم . امید وارم که استاد از نوع نوشتن من آزرده خاطر نشود .  

با بهترین آرزوها برای تنها استادم . 

. سحر .